Beschrijvingen van eerdere zielsopstellingen
Op deze pagina vind je beknopte beschrijvingen van een aantal zielsopstellingen die ik heb begeleid. Zo krijg je een idee van de vragen die zoal zijn ingebracht en de richting waarin opstellingen zich kunnen bewegen.
Belangrijk om hierbij te vermelden: opstellingen werken voor 90% op energetisch niveau. Je krijgt dus pas écht een indruk door er een keer bij aanwezig te zijn. Probeer de casussen hieronder in elk geval te lezen met een open hart (dus niet met je hoofd).
Familiegeheimen
Een dochter vroeg zich af welke familiegeheimen haar nog zo vasthouden in een leven waarin ze zich nooit helemaal zichzelf voelt. Mooie vraag en voor heel veel mensen relevant!
Tijdens de opstelling bleek al snel – en ook dat komt heel vaak voor – dat haar ouders allebei niet echt leefden en daardoor hun dochter niet konden zíén. Je kunt immers geen contact maken, noch met jezelf, noch met anderen, als jouw levensvonk feitelijk is gedoofd.
Twee factoren bleken daarin een sleutelrol te hebben gespeeld: 2 doodgeboren kindjes voordat deze mooie dochter was geboren, waar helemaal nooit meer over werd gesproken, en … de Kerk, die met name vader stevig in haar greep hield door hem te verwijten dat die doodgeboortes een straf van God waren, zíjn schuld, zíjn straf.
Dan is het mooi dat we geen familie- maar zielsopstellingen doen! Want juist met behulp van (de representant voor) zijn ziel kon vader uiteindelijk zijn perspectief verruimen. Hij overwon in de opstelling zijn angst voor de hel, maakte na veel vijven en zessen de keuze voor zijn ziel, vergaf de Kerk (een heel belangrijke stap in opstellingen!), waarna hij direct weer toegang kreeg tot zijn Leven, en daarmee ook tot zijn (levende) dochter. Uiteraard werd nu wel op een passende wijze afscheid genomen van de 2 kindjes, de broer en zus van de vraagsteller, die pas een paar jaar weet dat zij überhaupt ooit hebben bestaan.
En dat was dan nog maar 1 van de geheimen die in deze opstelling ‘zomaar’ aan het Licht kwamen om te worden geheeld en het Levenspad weer helemaal vrij te leggen voor deze vraagsteller. De opstelling zelf was nog magischer dan dit. Zo mooi!
Verkrampingen in de familielijn
De vraagsteller had al decennialang last van verkrampingen in haar lichaam, waarvoor geen fysieke oorzaak kon worden gevonden. Aanvankelijk wilde ze graag een individuele opstelling doen, maar na een paar gesprekken bleek dat er best veel mogelijk “betrokken partijen” waren, waarop ik haar een groepsopstelling adviseerde. En dat bleek een goede keuze.
Al direct aan het begin bleek dat er een grote, schijnbaar onoverbrugbare afstand bestond tussen de vraagsteller en haar ziel. Daar “zat iets tussen”, een soort “onzichtbare glazen wand”. Omdat dit niet zelden een niet- of doodgeboren kindje is, heb ik toen direct vraagstellers ongeboren dochtertje in het veld gevraagd. En hoewel de representant dus wist dat dit meisje niet fysiek leefde, ging ze niet op de grond zitten of liggen, maar achter haar moeder staan, handen op haar schouders. En dat werd door moeder niet per se als prettig ervaren.
Doordat deze dochter nu in het veld stond, kon echter wel de ziel van vraagsteller dichterbij komen en belangrijke aanwijzingen geven. Zo meldde zij dat er heel veel boosheid in vraagsteller zat, wat de representant oprecht niet herkende (zo weggedrukt was deze blijkbaar). Zelfs toen de vader van de ongeboren dochter spontaan het veld in kwam en vraagsteller begon uit te dagen tot het uiterste, reageerde zij nauwelijks. Hij vond dat wel makkelijk, hij had haar in zijn zak. Pas toen ik ‘ingreep’ en haar nadrukkelijk uitnodigde hem weg te sturen, deed ze een vergeefse poging. Hij kón pas weg toen zij eindelijk erkende dat ze zichzelf veel leed had laten aandoen door deze man en daarvoor kon buigen, oftewel: zichzelf “vergeven” voor deze ervaring en deze daarmee loslaten. Toen veranderde de situatie tussen hen compleet. Zij was heel opgelucht, maar hij ook! Hij kon haar toen zelfs bedanken voor die prachtige dochter die ze samen hadden gemaakt en toen het veld uit. Deze dochter was intussen eindelijk gaan zitten (dus overleden) en kon hierna ook het veld uit. Afgerond. Ze hing niet meer op vraagstellers’ schouders – over verkrampingen gesproken.
Dit was de eerste verlichting die deze opstelling bracht. Er bleek ook nog een heel groot stuk te zitten in relatie tot vraagstellers’ moeder en de hele vrouwenlijn, dat uiteraard gerelateerd was aan het stuk met haar dochter. Dat hebben we daarna heel mooi kunnen uitwerken, telkens met hulp van vraagstellers’ ziel (een heel nieuwe ervaring voor haar!) en ook van de Oermoeder. Eigenlijk waren het zo 2 opstellingen in 1; soms gaat dat nu eenmaal zo.
Ongeboren kindjes
Zoals wel vaker ervoer de vraagsteller een blokkade om haar talenten echt met de wereld ter delen; ze hield zichzelf liever onzichtbaar. Dat is voor de betrokkene altijd frustrerend omdát we hier zijn om te shinen; we hebben onze talenten gekregen om bij te dragen aan de evolutie van de mensheid.
Ik had dit keer een deel van de ruimte als ‘schaduw’ bestempeld en een deel als ‘Licht’. De representant voor de vraagsteller liep direct naar de donkere kant en ging daar op de grond zitten, zo ver mogelijk tegen de muur. Haar ziel verkoos een plekje aan de lichte kant, van zeer goede wil, maar ertussen lag nog een situatie die om opheldering en vergeving vroeg. (Ik gebruik het woord ‘vergeving’ in een andere dan de reguliere betekenis; in mijn boek ‘JIJ BÉNT HET LEVEN’ leg ik dat uit.)
Die situatie had – zoals zó vaak in opstellingen! – te maken met een ongeboren kind. Vraagstellers moeder had dat gedragen maar niet voldragen. En hoewel geen van de aanwezigen hiervan op de hoogte was (precies om deze reden houd ik het voorgesprek niet tijdens de sessie en vertel ik voorafgaand aan de opstelling weinig details), toonde de opstelling het feilloos: moeder kon alleen een stap zetten richting haar dochter als ze eerst alsnog dit kind zag en erkende. Zij werd hierbij geholpen door haar ziel, maar ook door háár moeder, die ze in real life op heel jonge leeftijd was verloren, maar die nu heel dienstbaar wilde zijn voor de levens van haar dochter en kleindochter.
Pas toen moeder haar ongeboren kind had erkend en gekoesterd, kon ze ook voor de vraagsteller een moeder zijn. Dat had ze dus al die decennia daarvoor niet goed gekund, waardoor de vraagsteller geen bedding uit de vrouwenlijn had kunnen ervaren – een voorwaarde om echt je plek in te kunnen nemen in het leven. De verkramping die haar representant de hele opstelling door had ervaren, ontspande zich en ze kon haar plekje tegen de muur verlaten en richting de ‘herenigingsscène’ bewegen. Daarmee naderde ze tegelijkertijd de Lichte kant van de ruimte.
Uiteindelijk kon zij gaan staan, vergezeld door haar broertje, hun voormoeders en hun zielen. Deze ‘lijn’ was helemaal naar het Licht gericht. Toen de vraagsteller (inmiddels zelf in het veld) dat goed had ervaren, kwam het Leven het veld in, recht tegenover haar. Ze had geen 2 tellen nodig om te weten dat ze dat nu wilde omarmen!
P.S. Zou het toeval zijn geweest dat zowel de vraagsteller als haar representant een prachtige levensboomhanger droeg? En dat de ziel van moeder oorbellen inhad van miniatuur-levensboompjes? 😉
Geweld om "de familie-eer"
Zoveel mensen voelen zich intrinsiek onveilig hier op aarde… En dat komt bijna altijd omdat ze een onveilige jeugd hebben gehad. Wat niet zelden het gevolg was van de onveilige jeugd die één van de ouders, of zelfs beiden, hadden ‘genoten’.
De vraagsteller had een buitenlandse vader, die geweld richting zijn moeder in aanwezigheid van de kinderen niet schuwde en de kinderen bovendien op enig moment meenam naar zijn vaderland – veel onveiliger wordt het niet!
Om de privacy van de vraagsteller niet te schenden kan ik niet heel veel inhoudelijks delen over deze opstelling. Voor mij was het in elk geval nieuw dat het thema familie-eer zó bepalend bleek, dat hierdoor vergaande vormen van geweld van generatie op generatie gerechtvaardigd werden, niet alleen richting de kinderen, maar ook ten opzichte van de vrouwen. Zo kwam het dus ook maar zelden voor dat kinderen echt uit liefde werden verwekt – ook niet echt gunstig voor een veilige start.
Gelukkig vond ook in deze opstelling een wonderschone shift plaats, waardoor zielskwaliteiten als Liefde, vergeving en natuurlijk ook veiligheid eindelijk hun intrede konden doen in deze familie. Zo helend voor de vraagsteller, en ook voor zíjn kinderen!
Dan ben ik weer zo dankbaar dat ik deze zielsopstellingen mag begeleiden, waarmee processen in gang worden gezet die nog jaren doorwerken en die veel meer mensenlevens beïnvloeden dan alleen dat van de vraagsteller! Levens van zijn familieleden, maar ook bijvoorbeeld van de representanten die in de opstelling staan en daardoor vrijwel altijd ook worden geraakt in hún thematiek.
Boos op de ziel...
Juist omdat ik geen ‘reguliere’ familieopstellingen doe maar zielsopstellingen, worden er regelmatig esoterische vragen ingebracht.
De vraagsteller leed eronder dat ze nauwelijks leiding kon ervaren van haar ziel; ze was zelfs nogal boos op die ziel, die haar "in dit aardse leven had gegooid" en toen de benen leek te hebben genomen.
Toen deze ziel bij de representant voor de vraagsteller in het veld werd uitgenodigd, kon hij inderdaad zijn plek niet vinden. Tegelijkertijd werd zij heel onrustig en geïrriteerd als de Bron, die ook was opgesteld, haar naderde en probeerde gerust te stellen. Die hele Lichtwereld ergerde haar, tot en met de afbeelding op mijn banner aan toe (afbeelding hieronder). En haar kinderen, die zij nu juist wél dicht bij zich had willen hebben, namen in de opstelling een behoorlijke afstand en gingen ook nog plat op hun rug op de grond liggen. Weinig doorstroming van Licht, blijkbaar…
Hoewel het niet heel vaak voorkomt, bleek dat hier representatie van een eerder leven van deze ziel nodig was. Dit eerdere leven kwam dus in het veld, verenigd met de Bron, waarop de ziel van de vraagsteller in dít leven zich hier gefascineerd op richtte en blééf richten. Hij was nog sterk verbonden met dit vorige aardse leven, dat heel abrupt was geëindigd; die verbinding mocht eerst ontvlochten worden voordat hij zich helemaal op de vraagsteller kon richten.
Direct na dit ‘intermezzo’ ging hij rustig achter haar staan, als bedding, waarop haar kinderen direct rechtop kwamen, zeer geïnteresseerd in het vervolg.
Tijdens dat vervolg bleek dat de vraagsteller niet alleen geen goede bedding van haar ziel had ervaren, maar ook niet van moederskant. Haar boosheid dat ze “in dit aardse leven was gegooid”, was dus ook voor een deel gericht tegen haar moeder. Gelukkig bleek tijdens de opstelling waarom zij juist deze moeder had gekozen en werd de relatie tussen die moeder en de Bron heel helder.
Uiteindelijk viel alles op z’n plek en kon de vraagsteller ervaren hoe het is om zowel door je ziel als door je moederlijn, alsook door de Bron geliefd en gesteund te worden, en dit te kunnen delen met je kinderen. En dat dat er vanaf nu altijd is!
Alle vrouwen houden hun adem in...
In deze opstelling bleek ook maar weer eens hoe groot de invloed van de generaties voor ons is op ons leven. In dit geval ging dat om de vrouwenlijn. De vraagsteller vond het lastig om vreugdevol en vol vertrouwen in het leven te staan. Het feit dat ze geen kinderen had gekregen, werkte daar niet aan mee.
In de opstelling bleek dat er vanuit haar vrouwenlijn veel "vrouwelijk trauma" onverwerkt was doorgegeven: (seksueel) misbruik, doodgeboren kindjes, jong overleden kindjes, enz. De Oermoeder die in het veld kwam, durfde nauwelijks haar Levensadem meer de lijn in te blazen... en het Leven wás er wel, maar stond ergens in een hoekje, want niemand nodigde het uit om erbij te komen.
Lastig om een opstelling van anderhalf uur samen te vatten in 3 alinea's; als deze of soortgelijke thematiek je aanspreekt, nodig ik je van harte uit zelf eens te komen. Maar de "eindstand" van deze opstelling was: een prachtig geheelde vrouwenlijn waar het Leven volop doorheen kon stromen. Met aan het begin een blije Oermoeder die eindelijk ook weer normaal kon ademen. Ik vermoed dat de vraagsteller hierdoor niet alleen haar zielsmissie kan gaan leven, maar ook van haar fysieke longproblemen afkomt!
Wil je weten hoe vraagstellers én representanten mijn zielsopstellingen hebben ervaren?
Kijk dan bij de reviews!
Een geheim mee het graf in nemen (doe het niet!)
De vraagsteller had geen warme bedding gehad in haar gezin van herkomst. Afwijzing op afwijzing, zowel van haar moeder als van haar broer, had geleid tot een fors aantal beperkende overtuigingen over zichzelf. En die werden – zoals dat gaat – telkens weerspiegeld in haar buitenwereld, waar niets nou eens moeiteloos leek te lukken, ook in haar eigen huidige gezin niet. Hoe kon daar verandering in gebracht worden?
Centraal in deze opstelling stond een Geheim, een geheim dat de moeder van de vraagsteller met zich meedroeg, dat naar haar zeggen héél groot was en dat ze mee zou nemen haar graf in. (Deze informatie kwam niet uit de opstelling, maar van de vraagsteller, vooraf.)
Wie bekend is met opstellingen weet hoe vervelend de uitwerkingen kunnen zijn voor generaties ná iemand die op die manier met een geheim omgaat: het verzwijgen tot de dood erop volgt. Energetisch is het daarmee namelijk niet “weg”; het ettert door tot wel 7 generaties verder, in de meest uiteenlopende vormen. In mijn boek ‘JIJ BÉNT HET LEVEN’ vertel ik daar meer over.
Uiteraard hoopte ik dat het Geheim, dat natuurlijk werd opgesteld, zichzelf zou prijsgeven, zodat we te weten zouden komen waar het mee te maken had. Dat gebeurde slechts ten dele. Maar wat in elk geval heel helder werd, was de breuk die het had veroorzaakt in de vrouwenlijn direct boven de vraagsteller, waardoor de energie en de universele Liefde niet meer konden doorstromen. De oma van de vraagsteller was namelijk uit die vrouwenlijn gestapt, achter haar dochter vandaan, toen het voorval dat het Geheim werd, plaatsvond. Zij kon en/of wilde haar dochter vanaf dat moment geen “rugdekking” meer geven. En daarmee stagneerde de energie…
Deze dochter, vraagstellers moeder dus, voelde zich toen zó in de steek gelaten, dat ze er letterlijk alles aan deed om – zoals we dat noemen bij opstellingen – “in de onschuld te blijven”: ze herinnerde zich zogenaamd helemaal nergens meer iets van, ze was zich nergens van bewust en niets van wat er verder in het veld gebeurde, resoneerde met haar. Het enige wat ze nog wilde, was een beetje vegeteren in de armen van haar ziel, zou ik bijna oneerbiedig zeggen. Alleen: daardoor zadelde ze dus haar dochter op met het probleem!
Hier kan ik niet anders dan een lang verhaal even “vierkant te hakken”: heling van de vrouwenlijn was een belangrijke sleutel om tot heling van de vraagsteller te komen. Oma besefte dat ze, als ze haar kleindochter wilde beschermen (wat ze voortdurend zei te willen) niet anders kon dan zowel haar dochter als zichzelf(!) te vergeven en haar plek weer in te nemen in de vrouwenlijn. Aldus geschiedde, waarna moeder ook kon buigen voor de situatie die haar leven zo vergaand had beïnvloed. Dat was het moment waarop de ziel van de vraagsteller, die de hele opstelling lang als een lusteloze zoutpilaar aan de rand van het veld had gestaan, zich eindelijk bij haar voegde, gericht naar de geheelde vrouwenlijn.
Uiteraard werkten we er vervolgens naar toe dat vraagsteller zich eindelijk ook in die lijn kon voegen, vergezeld door haar ziel zoals haar voormoeders door de hunne, zodat de Liefdesenergie vanuit de Oermoeder weer mooi doorgegeven kon worden. Wát een bekrachtigende ervaring! Tot slot was er natuurlijk ook plek voor vraagstellers dochter, helemaal vooraan in de lijn, waar nu alle vrouwen veilig konden leunen in de bedding van hun voormoeder(s). Een stevige basis om vol zelfvertrouwen en zelfrespect het leven tegemoet te treden. Zo mooi om dan ook direct zowel de fysieke als de energetische veranderingen (uitstraling) in de vraagsteller op te merken!
Gebukt onder schuld van generaties terug
Het komt met enige regelmaat voor dat de vraag voor een zielsopstelling luidt: 'Wat mag er geheeld worden zodat ik mijn leven ten volle kan leven?' Op deze vraag komt altijd een heel specifiek antwoord!
Op de afbeelding hieronder zie je een figuur die gebukt gaat onder een heel zware last, waardoor zijn ogen niet gericht (kunnen) zijn op zijn levenspad, maar naar de grond. Die last is - in dit geval - SCHULD, doorgegeven van generatie op generatie via de vrouwenlijn. Overgrootmoeder had schuld ervaren en niet in de ogen gekeken, grootmoeder idem dito en moeder vindt nog steeds dat alles altijd aan anderen ligt en nooit aan haarzelf. In opstellingenland noemen we dat "uit de schuld willen blijven". En dat kán, tot op zekere hoogte, alleen geef je dan die schuld wel door aan de generaties na jou, in dit geval dus aan de dochter, die de vraagsteller was. Deze dochter zuchtte en steunde onder deze schuld en zorgde bovendien voor haar moeder die haar eigen patronen dus niet onder ogen wilde zien. Maar wel met gevolg dat ze daarvoor niet toekwam aan haar eigen zielsmissie: ze kon haar pad niet eens zíén!
Tijdens de opstelling werden de zielscontracten heel zichtbaar die aan de huidige situatie ten grondslag lagen. Een groot deel van de schuld kon uiteindelijk worden terggegeven de vrouwenlijn in, waar deze mocht oplossen. Zo bevrijdde de vraagsteller zich letterlijk van een heel zware last en kon ze - eindelijk! - contact maken met haar ziel. Een contact waar ze al zolang naar hunkerde, maar waarvan ze zich afvroeg (vanwege die schuld!) of ze dat wel waard was.
Wat een prachtig proces weer!
Bedding vanuit de ziel en de vrouwenlijn
De vraag kwam neer op: hoe kan ik mij meer overgeven aan het leven, zodat ik dat met veel meer passie kan ervaren en niet voortdurend alles en iedereen hoef te controleren?
Om je over te kunnen geven aan het leven is een gevoel van veiligheid een voorwaarde: ‘Ik kán de controle uit handen geven en uit mijn hoofd meer naar mijn hart ‘verhuizen’, want het leven is veilig.’ En om die veiligheid te ervaren, spelen vaak 2 dingen een sleutelrol: zielscontact en een goede bedding in de voorouderlijke lijnen. In dit geval bleken beide nogal wankel…
In tegenstelling tot veel andere opstellers houd ik het voorgesprek met de vraagstellers altijd vooraf, één op één, en niet voor de groep. Dat heeft verschillende voordelen, waaronder het feit dat de representanten dan slechts het hoognodige weten en zo min mogelijk (onbewust) gaan “invullen” vanuit hun eigen referentiekader.
Over “dood” was in dit geval nog helemaal niets bekend in de groep. Toch benoemde de representant voor de ziel van de vraagsteller dat hij grote afstand van haar had genomen omdat er dood tussen hen in lag. Daardoor kon de ziel niet bij haar komen en was er dus geen contact. Later in de opstelling zou dit worden opgehelderd en geheeld.
Intussen ervoer de representant voor de vraagsteller vooral veel boosheid naar haar moeder, die haar nooit had gezien in al haar eigenheid en haar zo veel mogelijk in een “veilig” keurslijf had willen persen. Die boosheid was nooit goed geuit, zo bleek, en ze ontplofte bijna toen dat tijdens de opstelling eindelijk wel een keer mocht. Bedding vanuit de vrouwenlijn was er dus tot op dat moment nog nauwelijks geweest. Geen zielscontact en geen bedding, dat betekent dus: geen veiligheid en geen overgave.
De crux voor die onveilige vrouwenlijn bleek te liggen bij moeders moeder. Die had in hetzelfde jaar haar man en een jonge dochter verloren aan een nare ziekte, terwijl een andere dochter (de moeder van de vraagsteller) aan dezelfde ziekte had geleden. Dat grote verdriet en die angst had ze niet verwerkt. Ze was in plaats daarvan heel naar en dominant gedrag gaan vertonen.
Toen deze vrouw eindelijk haar verdriet voorzichtig uitsprak, shiftte er al iets tussen haar en haar dochter. En toen ze op zielsniveau werd herenigd met haar overleden man en dochter, zodat ze eindelijk goed afscheid kon nemen, braken de dijken. Dat bracht heel veel heling, zowel bij haarzelf als in de relatie met haar dochter, oftewel: in de vrouwenlijn.
Vervolgens mocht de vraagsteller echt gaan ervaren dat ze deze moeder op wie ze zo woedend was, zelf had gekozen om bepaalde thema’s in haar leven te ervaren. Op zielsniveau, uiteraard; het enige niveau waarop dat mogelijk is en waarop de pijn dan ook geheeld kan worden. Voor dit door haarzelf ooit afgesloten zielscontract kon ze uiteindelijk buigen; ze had er dankzij deze zielsopstelling ook echt helemaal vrede mee.